نریزید

فندق چند روزیه سه سالش تموم شده...ماههاست کشیدمش به کار و البته توی این سن خودشون هم دوست دارن و من میخوام سعی کنم پایدار باشه که بعدها بتونه متکی به خودش باشه... دیگه مسلما این روزها دوره ی مگه پسر آشپزی میکنه و ظرف نمیتونه بشوره و تمیزکاری از عهده خانم ها برمیاد و ...هم گذشته!

اینه که مثلا وقتهایی که میخوام آشپزی کنم بهش میگم دوست داری مثلا با هم کوکو سبزی درست کنیم؟ به شدت استقبال میکنه. خیلی شبیه آدم بزرگها سر تکون میده و میگه: بله بله!

بعد واسش همه چیز رو با جزئیات توضیح میدم و اون نگاه میکنه... موقعی که میرسیم به ریختن نمک و فلفل و ... میدم بریزه. خب خیلی احتیاط میکنه و گاهی هم خودش فکر میکنه که ریخته و همین کافیه... به هم زدن و مخلوط کردن هم خوراکشه و کلی خوشحال و راضی برمیگرده و میره سراغ بازیش! سر نهار یا شام هم مدام به باباش پز میده که من کمک کردم. من فلفل ریختم یا من آویشن زدم. من به هم زدم و ...

حالا داشته باشید مکالمه ی پدر و پسر چند روز پیش:

مهرداد: فندق بابا میتونی نمک بیاری بریزم روی انارها؟

فندق: بله بله...(میره نمک میاره)

فندق : من بریزم!

مهرداد: باشه بابا. احتیاط کن زیاد نشه یکوقت

فندق: اگر نمک زیاد بریزیم شور میشه!

مهرداد: بله. آفرین

فندق: (با احتیاط زیاد نمکپاش رو کج میکنه)

مهرداد: کافیه بابا!

فندق: نه ! نریزید! نریزید! هنوز نریزیده!!! (نریخت! نریخت! هنوز نریخته!)

مهرداد:غزل !

پ.ن: حرف زدنش ماههاست کامله و تقریبا هیچ کلمه ای رو غلط نمیگه.  واضح و صاف صحبت میکنه و جملاتش هم دقیق و با کلمات بزرگانه س. اما نمیدونم چرا گاهی بعضی فعلها رو اینجوری از خودش میسازه! مثلا میگه مامان تو این مغازه، اسباب بازی میفروشیدن! (میفروختن!)