من و اینستاگرام

امشب به شدت دلم میخواست توی صفحه اینستاگرامم پست بگذارم! مدتی میشه که چیزی نگذاشتم. البته که مدتهاست نمیدونم چرا نمیتونم با موبایل خودم پست و استوری بگذارم و حتی در دایرکت عکس ارسال کنم!!! هر وقت بخوام پست بگذارم با موبایل مهرداد اینستاگرام باز میکنم.

وقتهایی که خیلی بی روحیه میشم دوست دارم پست بگذارم و وقتی کامنت میگیرم راهی برای تعامل باز میشه و چند ساعتی یا حتی چند روزی به گپ و گفت میگذره. اما مساله اینه که من کمتر پیش میاد که خودم رو مجبور به نوشتن کنم. حتما باید حرفی برای گفتن داشته باشم. اونوقته که بدون هیچ تلاشی کلمات ردیف میشن و بازخوردهای جالبی هم میگیرم.

امشب میخواستم خودم رو مجبور کنم که حتی اگر شده یکم سطح پایین تر از انتظار خودم، چیزی پست کنم. اما هر چی فکر کردم دیدم من نه اهل گذاشتن عکس غذام (عکسی هم ندارم)، نه میتونم بگم یک روز خوب در کنار خوبان (مهمونی یا گشت و گذاری نرفتم و روزی که میرفتم هم نمیگذاشتم)، نه سورپرایزی درکار بوده (بود هم نمیگذاشتم)، نه اهل چیدن یک فضای کارت پستالی و نوشتن یک جمله از کتابی که تا نصفه خوندم هستم (کتابی هم نخوندم!)، هم اینکه مدتهاست سعی میکنم از فندق هم عکسی نگذارم و چیزی نگم. (گرچه بخش بزرگی از زندگی من و روزمرگی من همین فندق خان هست) اما پیش خودم میگم کلییی از دوستای من حتی ازدواج نکردن  یا بچه ندارن .شاید لحظه ای ته دلشون بخواد و اینکه این صفحه اینستاگرام متعلق به منه. بهتره مدام قربون دست و پای بلوری بچه سوسکه نرم.

اما مساله اصلی اینه که دیدین هرکسی صفحه ش یک ریتم خاصی داره... تم مشخصی داره. مدل صفحه من اینجوریه که همیشه در مورد موضوع مورد بحثم به طنز مطالبی مینویسم ، سعی میکنم کوتاه باشه و اینکه معمولا از نوستالژی های مشترک یا گاهی هم شخصیم استفاده میکنم. البته  هیچوقت بقیه دوستانی  که  تیترهایی چون من و فلانی یهویی یا یک شب عالی با همه ی خوبان و ...میگذارند رو نفی نمیکنم اما خدایی دیگه خیلی گاهی تکراریه!  اساسا نوشته های من اینجوری نیستن. حالا راستش این روزا انگار خنده کمرنگ شده توی زندگیامون. واسه همین دستم به نوشتن طنز اونم توی یک فضایی که همه همدیگه رو میشناسیم نمیره. دستم به گذاشتن عکس از بچه م (جدا از اینکه درسته یا غلطه) در شرایطی که اوضاع اینقدررر داغون شده که همون یکی دو تا خواستگار هم نیست نمیره. اصلا هر بار به قول یک نفری از خودم میپرسم "که چی؟" اینکه من این عکس رو گذاشتم یا این نوشته رو نوشتم "که چی؟" .

پ.ن: امروز دیدم یکی از دوستام اومده و کلی از پستهای قدیمی رو لایک کرده! چشمم به یکی از پستها خورد که اصلا یادم نبود چی بوده. بازش کردم و خوندم و با هر خطش گفتم وااای یعنی اینا رو من نوشتم؟! آقا خودمونیم. عالی بود! خیلی قشنگ نوشته بودم! یعنی پستم بیاد اینجوری میشما. خفن!