تصمیمات صغرای غزل

چند تا تصمیم گرفتم:

- یکی اینکه وسط انجام کارهای دانشگاه هر وقت میخوام فقط فضای کاری رو تغییر بدم و استراحت کوتاهی داشته باشم، نپرم دو دقیقه سریال ببینم، به جاش لپ تاپ تکونی کنم! متاسفانه تجربه نشون داده اینجانب توی سریال دیدن بسیار سست عنصر هستم! واسه همین فقط سریالهای در حال پخش باید ببینم که زیاد نشه زمانش. با نهایت شرمندگی هر وقت سریالی که همه قسمتهاش اومده رو شروع میکنم یک پشت میخوام تا تهش رو ببینم. واقعا که. (مواظب نوجوونهاتون باشید. من افتادم تو سرازیری و اینجوری غرق کیدراما هستم)

- مورد بعدی اینکه یک وقتهایی مثلا  بعد از نهار که هنوز خوابم نمیاد یا چون غذا خوردم همون بهانه همیشگی دستم هستش که الان خون رفته دور دستگاه گوارش و به مغز نمیرسه و بنابراین کار فکری تعطیله،  گوشی رو دستم نگیرم و ول گردی (وب گردی) کنم! به جاش واسه فندق شعر بخونم، کتاب بخونم و باهاش چند دقیقه ای وقت بگذرونم.

فعلا تصمیمات دیگه م یادم نیست. همین دو تا رو تا حدودی شروع کردم و خوب پیش میره.

پ.ن.1: اگر من این همه سریال کره ای که دیدم فقط و فقط یک دهمش سریال با زبان انگلیسی دیده بودم، مثل بلبل براتون انگلیسی حرف میزدم. نمیدونین چطور کره ایم خوب شده،اگر سریال خوب انگلیسی زبانی میشناسید که صحنه های خاک بر سری  نداره معرفی کنید . شاید خودم رو مجبور کردم بخاطر تقویت زبانم ببینمش. متشکرم.

پ.ن.2:کرونا و این روزها و از دست دادن چند تا از دوستان جوانم در طی دو سال گذشته باعث شده بیشتر به مرگ فکر کنم. به مهرداد میگم دلم نمیخواد وقتی مردم یکی بیاد لپ تاپم ، عکسام ، نوشته هام و چیزهایی رو چک کنه و چیزی ببینه که براش باعث سوء تفاهم در مورد من یا روابطم بشه و یا چیزی ببینه که من دوست ندارم دیگری به جز تو بدونه و ببینه. اینه که زندگی و از جمله لپ تاپم رو اینجوری دارم میتکونم. البته که این منافاتی با امید و هیجانم برای زندگی نداره.