شف مهرداد

لنگ ظهر بیدار شدم (تقریبا صبح خوابیدم) میبینم مهرداد توی آشپزخونه س. پیاز نگینی میکرد، سویا و پنیر پیتزا هم بیرونه! میگم به به آقای دکتر! نهار درست میکنی؟حالا چی میخوای درست کنی؟

میگه: یک چیز جدید!!!

میخواست ماکارونی فرمی با لایه های سس و پنیر پیتزا درست کنه. دستورهای آشپزیش توی موبایلش هم منو کشته بود!گفت رفتم صبح قارچ هم خریدم!!!

دیروز که خرید کرده بوده از میدون میوه و تره بار ظاهرا قارچ ها خوب نبودن. (راستی اینجا قارچ کم شده و البته گرون. طرف شماها هم همینطوره؟) گفتم خب حالا این همه چیزهای خوشمزه میخوای بریزی توی ماکارونی پس با گوشت درست کن. با سویا درست نکن. (من خودم زیاد سویا دوست ندارم. ماکارونی هام هم معمولا نه گوشت دارند نه سویا و فقط پیاز و رب گوجه هستند و خیلی دوست داریم همون مدل ساده رو. واسه تنوع سسش رو تغییر میدم گاهی. اما اگر بخوام به هر چیزی سویا بزنم خیلی ادویه های مختلفی میزنم که مزه ش رو پوشش بده و این از مهرداد برنمیومد. اینه که گفتم به غذایی که میخوای درست کنی گوشت بیشتر میاد)

به اطلاع می رساند که تا همین لحظه مهرداد جان فقط پیازهایی که نگینی کرده بود رو ریخت توی ماهیتابه و  من گوشتها رو ریختم و ادویه ها رو زدم و چندین بار سر زدم و الان هم آب گذاشتم واسه ماکارونی و چند دقیقه دیگه هم میخوام برم قارچ بشورم و خرد کنم! مهرداد کجاست؟ پای لپ تاپ و میشنوم که میگه من الان میام آشپزخونه! الان! خلاصه که آشپزی هاتون رو به شف مهرداد بسپارید!

یک چیزی که یادم میاد اینه که من خیلی خیلی قبل فکر میکردم توی مدیریت کردن خوبم. بعد یکبار مهرداد منو از این گمراهی نجات داد و گفت مدیریت کردن یعنی تو بتونی کارها رو به درستی بین یک سری از افراد تقسیم کنی و بعد نظارت لازم داشته باشی که هر کسی کارش رو درست و به موقع تحویل بده و بعد بتونی اینها رو با هم هماهنگ کنی و ... اما تو توی انجام کارها نمیتونی به بقیه اعتماد کنی و همه ی کارها رو دوست داری خودت انجام بدی!!!

یک نگاه سریع به زندگیم کردم و دیدم واای دقیقا همینه . نمیدونم خوبه یا بد. ولی یک وقتهایی میفهمم که آزاردهنده س. هم واسه خودم و هم احتمالا گاهی واسه بقیه. مثلا همین آشپزی من میخوام مدام کنترل کنم که مثلا پیاز چطور سرخ شد، شعله گاز چطوریه ، ادویه چیا ریخته شد و ...جوری که یکی دیگه بخواد آشپزی کنه اعصابم بهم میریزه میگم همون خودم انجام بدم بهتره. یا دیگه حداقل منو دخیل نکنند. یعنی اگر مثلا همین مهرداد یا هرشخص دیگه ای بره هر چی دوست داره بپزه ولی از من نپرسه که اینو اینجوری کنم یا اینو چطوری انجام بدم من کاری به قضیه ندارم و نتیجه ی کار هم هر چی باشه مهم نیست.(به شرطی نتیجه پای من نوشته نشه) اما وقتی پامو میکشن وسط هر کاری، واقعا دیگه نمیتونم فقط بخش خودم رو انجام بدم.

یک وقتی توی دانشگاه یک کلاس عملی داشتیم که گزارش کارش بخش مهمی از نمره اون درس بود. استادش هم خیلی باسواد و هم خیلی در بخش عملی سخت گیر بود. توی گروههای پنج نفره تقسیم شده بودیم و هر هفته باید گزارش کار مینوشتیم. گروه  ما اینجوری بود که ما پنج تا با هم دوست بودیم اما مهارتهای متفاوتی داشتیم. یکیشون که دوست و عشق سابق بود و از همون اول معلوم بود که قرار بود فقط توی کلاس بهش خوش بگذره و کارهای بخش اونو من انجام بدم، میموند سه نفر دیگه که از دوست داشتنی ترین اما ریلکس ترین بچه های کلاسمون بودن. دیدم اصلا قلبم تا آخر ترم دووم نمیاره. اصلا نمیتونستم به تقسیم کار حتی فکر کنم. گفتم بچه ها همه گزارش ها رو من مینویسم. اونها خیلییی ذوق کردند ولی در عین حال بچه های خوبی هم بودند و میگفتند خب خیلی گناه داری اینجوری. ما چیکار کنیم؟ خودشون میدونستن که من توی جمع و جور کردن مطالب از اونها بهتر و یا حداقل فرزترم. اما عذاب وجدان هم داشتند. تهش گفتن حداقل هزینه هایی که میشه رو که دیگه باید بپردازیم. نفری دو تومن ازشون گرفتم و حتی خودم هم پول دادم. با این ده تومن چند مدل روان نویس خریدم و کاغذ و بقیه ش هم هزینه های مربوط به پرینت عکسهایی که از اینترنت میگرفتم و ...(پول ارزش داشت).

تمام اون ترم من هر هفته گزارش نوشتم، بقیه گروهها چند هفته یکبار نوبت هر نفر میشد. سخت ترینش گزارش کاری بود که بعد از عید باید تحویل میدادیم. من اون عید خونه نرفته بودم و مستقیم  از شهر محل دانشگاهم رفته بودم مشهد پیش خانواده پدرم. نه لپ تاپی داشتیم نه گوشی هوشمندی بود. یک روز رفتم خونه پسر عموم مطالب و عکسهایی که میخواستم رو سرچ کردم و آماده کردم. فکر کنید الان بود یک عکس از مطالب با گوشیم میگرفتم. اون وقت مجبور بودم تند تند یک چیزایی بنویسم تا بعدا بخشهایی که میخوام رو جدا کنم. بعد یک روز هر چی اون اطراف خونه رو گشتم جایی نبود که پرینت رنگی بگیرن و این خیلی واسم عجیب بود. شاید چون توی دانشگاه و اطرافش پر از این امکانات بود، واسم عجیب بود توی یک محله ی معمولی همچین چیزی نباشه!!! از یکی دو جا آدرس گرفتم و یک روز با اتوبوس و تاکسی عوض کردن رفتم یک جایی نزدیک خیابون راهنمایی شاید!!! نمیدونم کجا بود فقط یادمه یک دانشگاه آزادی همون اطراف بود و خب مغازه های انتشاراتی و انواع کپی و .. زیاد بود. عکسهام رو با کیفیت خوبی پرینت گرفتم و بالاخره گزارش رو نوشتم. بعد از عید هم گزارش رو تحویل دادیم و یادمه با توجه به ماهیت درس و نوع اخلاق استاد نمره ی هر هفته برای بچه ها خیلی مهم بود. این استادمون به کسی بیست نمیداد. اما ما برای گزارشمون اون بار و چند بار دیگه نمره ی بیست گرفتیم. اون بیست ها برای من خیلی ارزشمنده. بخاطرش من خیلی زمانهایی که میتونستم داشته باشم برای خودم رو از دست دادم اما نمیدونم چطور توضیح بدم که به جاش روحم رو نجات دادم. من از کار زیاد خسته نمیشم به شرطی که حال روحم خوب باشه. اما متاسفانه به نظرم این یک عیب بزرگه که من در کارهایی که نتیجه نهایی شون یک جورایی به من ارتباط پیدا میکنه در همکاری کردن ضعیفم. اکثر اوقات اعضای اون گروه همکاری که میتونه مثلا اعضای خانواده م واسه آشپزی باشه یا اعضای یک تیم در زمینه دیگری رو نمیتونم به راحتی بپذیرم...

خب الان که این قسمت رو مینویسم غذا کاملا آماده س و منتظریم که به محض ابراز گرسنگی ملت، از فر خارجش کنیم. به مهرداد میگم همین که استارت این غذا رو زدی خودش خیلی کار مهمی بود. پیاز!!! پیاز رو اگر خرد نمیکردی ما الان غذا نداشتیم که! بدون اینکه خودش رو از تک و تا بندازه میگه فلفل دلمه هم خرد کردم

میگم مهرداد جان نمیشه بشینی غذا خودش درست بشه که!!!

با یک لبخند شیطانی میگه: حالا دیدی که شد!