من یک اخلاق عجیبی دارم. با مثال توضیحش میدم.
مثلا یکی تو تلویزیون برنامه زنده دعوته مدام سوتی میده یا یک حالتی پیش میاد که خیلی ضایعه. من اصلا برام جالب و سرگرم کننده نیستش و تا جایی که بتونم فوری کانال رو عوض میکنم که نبینم.
یا مثلاً دیدین ملت مدام تو اینستا و ...کلیپ لحظات ضایع بقیه رو دست به دست میکنند. من اصلا همچین تیتری ببینم باز نمیکنم یا دیگه اگر خیلییییی وایرال شده باشه و چشمم خورده باشه، نهایت یک بار ببینم. توان دیدن دوباره یا گاهی توان دیدن تا آخرش رو ندارم. انگار من جای اون طرف هستم.
عادل تو برنامه نود یادتونه مچ می‌گرفت و یا بین مهمونها بحث و رو کم کنی و... میشد؟ من اصلا توان شنیدنش نداشتم.
مناظرات انتخاباتی شاید برای فهم و درک وضعیت خیلی خوب بودن ولی من از یک جایی حس میکردم دیگه نمی‌کشم...
نمیدونم این چه اخلاقیه...ولی دقیقا همین الان در حال دیدن یک سریال بودم که طرف رو دعوت کردن یک جای خیلیییییییییی با کلاس، این و دوستش سطح و درجه و شرایط اونجا رو نمیدونن و یک ساک وسایل ارزون قیمت برداشتن که برن اونجا بفروشن و...حس میکنم قراره خیلیییی اتفاقات و نگاه‌های ناجوری رخ بده... نتونستم ببینمش. اول اومدم بنویسم اینجا بعد برم ببینمش... هی وسطش فیلم رو متوقف میکنم نفس میکشم!!!!!!!
دقیقا منم همینطورم غصه میخورم و همزاد پنداری میکنم شاید ریشه در کودکیم داره نمیدونم والبته این باعث میشه هبچکی رو دست نندازم که خوبه حداقلش
دقیقا...
سلام و درود
منم همین طورم از وقتی افسرده شدم بیشتر این طوری شدم!؟
سلام و عرض ادب
منم نمیدونم دقیقا چیه... یعنی مثلا شاید طبیعی باشه که ببینی یک آدمی که مورد پسندت نیست ضایع میشه توی جمع...یا مثلا نسبت به کسی که نمیشناسی خنثی باشی ولی من جوری اذیت میشم تقریبا انگار اون مورد واسه خودم در حال رخ دادنه